NO, NO, CENT DIRHAM!
Door: Arend Dubbelboer
Blijf op de hoogte en volg Arend
12 November 2014 | Marokko, Marrakesh
Gisteravond had ik geen tijd meer voor een verhaal. We hadden een druk programma overdag en 's avonds hebben we ook een excursie ondernomen. Vandaag dus twee verhalen in één.
We waren gebleven beni mellal, een stad aan het atlas gebergte. We reden gisteren ver de bergen in. Het midden atlasgebergt heeft een hoogte van 2000m. Wij hadden ons uitzicht punt rond de 1200m. Het ziet er prachtig uit. Aan de ene kant zie je onherbergzame toppen. Aan de andere kant zie je vlak land, de tadlavlakte. In dit gebied zie je perfecte vierkante akkers liggen. Allemaal voorzien van water door het stuwmeer. Het stuwmeer is echt gigantisch. We hebben uitzicht op groot wateroppervlak midden de de hoge bergen. In de verte zie je zelfs sneeuw op de toppen liggen. De dam die er bij ligt wordt goed bewaakt. Ik heb er geen foto van mogen maken omdat dit militair strategisch gebied is. Om het te zien moet je dus naar Marokko.
Wat wel op de foto mag zijn de watervallen van Ouzoud. Het is even rijden van het stuwmeer maar dan krijg je ook wat. Bruin water stroomt naar beneden langs een bruine wand. Op de foto in de reisgids ziet het er wat anders uit. Al met al is het toch indrukwekkend. Ook zijn hier makaken. De aapjes waar mijn moeder zo van houdt. Er lopen er een stuk of zes bij ons, ik krijg er maar een op de foto. Helaas pindakaas.
En dan begint de lange rit. We moeten weer via een 80-kmweg naar Marrakech. Het is zo'n 160 km rijden, oja en die 80 km /uur haal je niet op deze wegen. Aan het eind van de middag komen we aan in ons hotel midden in Marrakech. We gaan vroeg eten want we willen 's avonds een bezoek brengen aan het grote plein. Dit plein is overdag een markt maar s avonds wordt omgebouwd tot restaurant. Banken, tafels, stoelen, keukens, alle wordt op handkarretjes naar het plein gereden en opgebouwd. Iedere dag wordt het restaurant dus gebouwd en weer afgebroken. Dit gaat iedere avond op deze manier. Naast de restaurants is er iedere avond veel vertier, voor ons reden om een bezoek te brengen aan dit plein.
Voor we vertrekken worden we attent gemaakt op zakkenrollers. We nemen geen telefoon en portemonnee mee naar het plein. Ik besluit wel om een moneybelt onder mijn vest te dragen, zo heb ik toch geld bij me zonder dat het opvalt. Voor de straatartiesten hou ik wat muntgeld in mijn broekzak. Verder draag ik het fototoestel om mn nek. Ik hou het permanent vast. Je weet immers maar nooit. Maar dan gebeurt het.
Ik loop met mijn moeder over het plein en zien twee mannen lopen in traditionele klederdracht. Ik wil ze op de foto zetten en pak een paar dirham-muntjes uit mijn broekzak, laat het aan ze zien en wijs naar mijn fototoestel. Ze liepen ook al op mij af en poseren, ik klik een keer en geef ze de muntjes. Ze duwen de muntjes voor nu even weg en zetten mij de traditionele hoed op. Everdien kan nu een foto van me maken. Ze drukt het knopje in en ik geef de heren de muntjes. NO, NO, CENT DIRHAM! Ze willen in eens honderd dirham van me hebben voor de foto. Maar dat is even niet de bedoeling. Ik kijk verschrikt op, ik liet ze zien wat ik wilde geven en gingen daar in mee. De sfeer verander t van gezellig in geërgerd. Een toerist schrikt hier van en geeft ze snel het geld om van de hele situatie af te zijn. Je n'ai pas cent dirham zeg ik op zn Frans. Ze nemen er niet genoegen mee. Geef dan maar euro's is het voorstel. Daar heb ik al helemaal geen zin in. Ik vind ze nu gewoon vervelend worden. Ze intimideren toeristen om meer geld te krijgen, ik wordt bijna boos. Ik keer mijn zakken binnenste buiten en laat zien dat ik echt maar drie dirham bij me heb. Ze kiezen eieren voor hun geld. Ze nemen de drie dirham en gaan er van door. Achteraf is dit pure tacktiek van deze gasten. Toeristen achteraf laten schrikken en ze meer te laten betalen. Gelukkig hadden ze niet door dat ik een moneybelt droeg. Ik heb het even gehad met deze mensen. Het was me het avondje weer wel.
Vandaag bezochten we weer de binnenstad van Marrakech. Weer stond een bezoek aan een mausoleum, paleis en souk op het programma. We beginnen zo langzamerhand expert te worden op dit gebied. Weer mozaïeken, weer cederhouten versieringen weer gipsen vormen. Maar het verveelt niet. De details in alle werken blijft indrukwekkend. een week geleden zagen we het voor het eerst in Spanje. Maar de kwaliteit en het vakmanschap is ongekend. Grote zalen worden versierd met mozaïekstenen van een vierkante centimeter. Echt monnikenwerk.
De rondleiding door de binnenstad eindigt weer op het grote plein. En weer zie ik veel klederdracht. De restaurants zijn weg en staat het vol met kraampjes met allemaal ditjes en datjes. Maar de hoofdmoot blijft vers voedsel. Denk aan citrusvruchten maar ook aardappels en uien. Of de vrucht van een cactus of granaatappel.
Naast de kraampjes zijn er ook veel artiesten die optreden. Meestal vergezeld met een beest. Slangen en apen zijn het meest aanwezig. Met een fluit zit een slangenbezweerder naast zijn contact. Ook lopen er mannen naar je toe met een slang in zn hand voor op een foto. Wij lopen er met een grote boog omheen. We kopen wat souvenirs en gaan wat eten. S middags bezoeken we op eigen gelegenheid de Majoreletuinen. Dat is een weelderige tuin in het centrum van de stad. Modeontwerper Yves Saint Laurent heeft het halverwege vorige eeuw gekocht en opgeknapt. Het is niet heel groot maar er zijn toch zo'n 400 verschillende planten te zien. Veel palmen, cactussen en bamboe. En tussen al het groen is zelfs in november veel kleuren te zien. Er bloeit nog genoeg. De camera kon weer rijkelijk klikken. En dat was het.
Het einde van de reis komt in zicht. De koffers worden gepakt en staan zo goed als klaar. Morgen vliegen we weer terug naar Amsterdam. Dan is het echt gedaan en begint het gewone leven weer.
Arend en Everdien
12 november, Marrakech
We waren gebleven beni mellal, een stad aan het atlas gebergte. We reden gisteren ver de bergen in. Het midden atlasgebergt heeft een hoogte van 2000m. Wij hadden ons uitzicht punt rond de 1200m. Het ziet er prachtig uit. Aan de ene kant zie je onherbergzame toppen. Aan de andere kant zie je vlak land, de tadlavlakte. In dit gebied zie je perfecte vierkante akkers liggen. Allemaal voorzien van water door het stuwmeer. Het stuwmeer is echt gigantisch. We hebben uitzicht op groot wateroppervlak midden de de hoge bergen. In de verte zie je zelfs sneeuw op de toppen liggen. De dam die er bij ligt wordt goed bewaakt. Ik heb er geen foto van mogen maken omdat dit militair strategisch gebied is. Om het te zien moet je dus naar Marokko.
Wat wel op de foto mag zijn de watervallen van Ouzoud. Het is even rijden van het stuwmeer maar dan krijg je ook wat. Bruin water stroomt naar beneden langs een bruine wand. Op de foto in de reisgids ziet het er wat anders uit. Al met al is het toch indrukwekkend. Ook zijn hier makaken. De aapjes waar mijn moeder zo van houdt. Er lopen er een stuk of zes bij ons, ik krijg er maar een op de foto. Helaas pindakaas.
En dan begint de lange rit. We moeten weer via een 80-kmweg naar Marrakech. Het is zo'n 160 km rijden, oja en die 80 km /uur haal je niet op deze wegen. Aan het eind van de middag komen we aan in ons hotel midden in Marrakech. We gaan vroeg eten want we willen 's avonds een bezoek brengen aan het grote plein. Dit plein is overdag een markt maar s avonds wordt omgebouwd tot restaurant. Banken, tafels, stoelen, keukens, alle wordt op handkarretjes naar het plein gereden en opgebouwd. Iedere dag wordt het restaurant dus gebouwd en weer afgebroken. Dit gaat iedere avond op deze manier. Naast de restaurants is er iedere avond veel vertier, voor ons reden om een bezoek te brengen aan dit plein.
Voor we vertrekken worden we attent gemaakt op zakkenrollers. We nemen geen telefoon en portemonnee mee naar het plein. Ik besluit wel om een moneybelt onder mijn vest te dragen, zo heb ik toch geld bij me zonder dat het opvalt. Voor de straatartiesten hou ik wat muntgeld in mijn broekzak. Verder draag ik het fototoestel om mn nek. Ik hou het permanent vast. Je weet immers maar nooit. Maar dan gebeurt het.
Ik loop met mijn moeder over het plein en zien twee mannen lopen in traditionele klederdracht. Ik wil ze op de foto zetten en pak een paar dirham-muntjes uit mijn broekzak, laat het aan ze zien en wijs naar mijn fototoestel. Ze liepen ook al op mij af en poseren, ik klik een keer en geef ze de muntjes. Ze duwen de muntjes voor nu even weg en zetten mij de traditionele hoed op. Everdien kan nu een foto van me maken. Ze drukt het knopje in en ik geef de heren de muntjes. NO, NO, CENT DIRHAM! Ze willen in eens honderd dirham van me hebben voor de foto. Maar dat is even niet de bedoeling. Ik kijk verschrikt op, ik liet ze zien wat ik wilde geven en gingen daar in mee. De sfeer verander t van gezellig in geërgerd. Een toerist schrikt hier van en geeft ze snel het geld om van de hele situatie af te zijn. Je n'ai pas cent dirham zeg ik op zn Frans. Ze nemen er niet genoegen mee. Geef dan maar euro's is het voorstel. Daar heb ik al helemaal geen zin in. Ik vind ze nu gewoon vervelend worden. Ze intimideren toeristen om meer geld te krijgen, ik wordt bijna boos. Ik keer mijn zakken binnenste buiten en laat zien dat ik echt maar drie dirham bij me heb. Ze kiezen eieren voor hun geld. Ze nemen de drie dirham en gaan er van door. Achteraf is dit pure tacktiek van deze gasten. Toeristen achteraf laten schrikken en ze meer te laten betalen. Gelukkig hadden ze niet door dat ik een moneybelt droeg. Ik heb het even gehad met deze mensen. Het was me het avondje weer wel.
Vandaag bezochten we weer de binnenstad van Marrakech. Weer stond een bezoek aan een mausoleum, paleis en souk op het programma. We beginnen zo langzamerhand expert te worden op dit gebied. Weer mozaïeken, weer cederhouten versieringen weer gipsen vormen. Maar het verveelt niet. De details in alle werken blijft indrukwekkend. een week geleden zagen we het voor het eerst in Spanje. Maar de kwaliteit en het vakmanschap is ongekend. Grote zalen worden versierd met mozaïekstenen van een vierkante centimeter. Echt monnikenwerk.
De rondleiding door de binnenstad eindigt weer op het grote plein. En weer zie ik veel klederdracht. De restaurants zijn weg en staat het vol met kraampjes met allemaal ditjes en datjes. Maar de hoofdmoot blijft vers voedsel. Denk aan citrusvruchten maar ook aardappels en uien. Of de vrucht van een cactus of granaatappel.
Naast de kraampjes zijn er ook veel artiesten die optreden. Meestal vergezeld met een beest. Slangen en apen zijn het meest aanwezig. Met een fluit zit een slangenbezweerder naast zijn contact. Ook lopen er mannen naar je toe met een slang in zn hand voor op een foto. Wij lopen er met een grote boog omheen. We kopen wat souvenirs en gaan wat eten. S middags bezoeken we op eigen gelegenheid de Majoreletuinen. Dat is een weelderige tuin in het centrum van de stad. Modeontwerper Yves Saint Laurent heeft het halverwege vorige eeuw gekocht en opgeknapt. Het is niet heel groot maar er zijn toch zo'n 400 verschillende planten te zien. Veel palmen, cactussen en bamboe. En tussen al het groen is zelfs in november veel kleuren te zien. Er bloeit nog genoeg. De camera kon weer rijkelijk klikken. En dat was het.
Het einde van de reis komt in zicht. De koffers worden gepakt en staan zo goed als klaar. Morgen vliegen we weer terug naar Amsterdam. Dan is het echt gedaan en begint het gewone leven weer.
Arend en Everdien
12 november, Marrakech
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
